niedziela, 21 sierpnia 2016

Szaleni Architekci

Jesteśmy kształtowani przez otoczenie. Przez rodzinę, przyjaciół, społeczeństwo, kulturę. Środowisko w jakim na codzień się obracamy, wpływa na nasz sposób myślenia i osobowość.
Jesteśmy w stanie przyjąć do wiadomości, że przeczytana książka, gazeta i ulotka zmieniają nasze zachowanie. Co się jednak stanie, gdy dowiemy się, że naszym życiem kierują przedmioty tak błahe, jak płyty chodnikowe i kamienie po których stąpamy?

Istnieje grupa ludzi, zdolna do takiego wpływu na społeczeństwo. Wielu badaczy wiedzy tajemnej słyszało o symbolach, runach, alfabetach, które mają moc. Niektóre z tych Znaków kształtują ludzki umysł. Kształtując ludzki umysł, można tworzyć historię miast i narodów.

Dlaczego niektóre miasta zarządzane są doskonale, a inne popadają w ruinę pod wpływem nieracjonalnych decyzji władców? Dlaczego niektóre budynki mają historię pełną przemocy i wynaturzeń?
Czasami jest to kwestia przypadku i złego losu.
Czasem, historia jest wyryta w samej materii tych miejsc.
Niektóre wydarzenia w społeczeństwie i decyzje władców wypisane są w kamieniu na długo, zanim się urzeczywistnią. Istnieje grupa ludzi, którzy są badaczami starożytnych pieczęci, run, kabały.
Ich umysły przepełniają symbole, nad którymi żaden człowiek nie posiada realnej władzy. Wierzą, że używając właściwej kombinacji glifów, są w stanie wpłynąć na wszystkie osoby, które wejdą z nimi w kontakt.

Znaki są magicznymi symbolami, których moc płynie z samej struktury rzeczywistości. Mogą być ledwo widocznymi żłobieniami lub nacięciami na kamieniu. Możne je wyryć na dowolnej formie skalnego budulca. Ich utworzenie wymaga znacznej wiedzy i artyzmu. Każdy Znak jest unikatowy i wymaga indywidualnego nakładu pracy.

W istocie te symbole mają wpływ na ludzi. Glif wyryty nawet w tworzywie tak giętkim i niestabilnym jak ludzki umysł nadal posiada moc.

Architekci są w równej mierze niewolnikami swoich znaków, jak ich władcami. Ludzka pamięć jest niestabilna. Symbole układają się w niej w różnej kolejności, wchodząc ze sobą w interakcje. Stąd, większość Architektów popada w obłęd.

Odnawiają oni swoje szeregi tworząc cechy i gildie. Każdy z sztukmistrzów znajduje sobie jednego ucznia lub wielu. Wybiera tego, który jest najbardziej zdolny, lub dowolnego innego, który spełni jakiekolwiek z szalonych kryteriów.

Jeżeli kiedykolwiek istniało coś takiego jak organizacja Architektów, która posiadała zorganizowaną strukturę, na pewno przepadła ona wieki temu.

Obecnie Architekci stanowią grupę lunatyków, wywodzących się z najróżniejszych warstw społecznych. Niektórzy z nich doskonale odnajdują się w społeczeństwie, projektują twierdze, zamki i katedry. Inni są prostymi robotnikami, którzy starają się odcisnąć swój ślad na historii.

Łączą ich tylko dwie rzeczy: znajomość tajemnych symboli oraz niepowstrzymana potrzeba zapisania ich na fundamentach cywilizacji.

Symbole mają wielką moc. Wejście z nimi w kontakt, może być źródłem lekkiej zmiany nastawienia, lub natychmiastowo i brutalnie zmienić zachowanie. Architekci są w równiej mierze podatni na efekty swojej pracy, jak każdy normalny człowiek. Tego typu ekspozycja pozostawia ślady na ciele i umyśle.
Przejdź się po kocich łbach stolicy. Poczuj pod nogami echo wydarzeń, które miały tu miejsce. Krew straceńców, popioły czarownic, cierpienie zbrodniarzy i niewinnych. Te historie będą się powtarzać.
Wstąp do pałacu swego władcy. Te same błędy powtarzane po tysiąckroć. Wady, wyniesione na wyżyny, nazywane cechami narodowymi. Widoczne w każdej decyzji lokalnych władców. Usiądź na tronie, a powtórzysz tą samą historię.

Wejdź do starego domu pełnego chorych psychicznie i oszalej. Może usłyszysz, że kamienie mówią do ciebie. Może własną krwią dopiszesz zdanie do ich obłąkanej opowieści.

Złożone zestawy Znaków mogą powodować fantastyczne efekty. Architekci, powodowani (nie)świętym szaleństwem, są w stanie intuicyjnie tworzyć całe litanie glifów, które determinują historię na całe wiek wprzód. Może to być na przykład nakaz zawarcia czterdziestoletniego pokoju, a następnie zdrady sojusznika. Wpływ Znaków nigdy nie ustaje, więc Architekci nie są w stanie przewidzieć tego, co dane Znaki będą powodować, po tym, jak wykonają swoje zadanie.

Świątynia Bólu.

Klementyna dzięki doskonałej reputacji, miała zaszczyt zaprojektować i wykonać w kamieniu tron królewski. Wpływy i reputacja nie przyszły same. To przodkowie Klementyny stawiali fundamenty domu cechowego gildii. To moc zawarta w fundamentach sprawiła, że od pokoleń rodzina architektów znajdowała się tak blisko władzy. Rzeźby, zdobienia, świątynie; najtrudniejsza i najbardziej opłacalna praca trafiała prosto w ich ręce. Może byli rzemieślnicy bardziej zdolni i z dłuższą tradycją, ale każdy, kto zasiadał w domu cechowym wiedział, że to rodzina Klementyny powinna realizuje prestiżowe zlecenia. Bo tak to już jest zrobione.

Otoczeni przez przesiąknięte mocą mieszkańcy miasta instynktownie wiedzieli, że jeżeli ktoś powinien coś zbudować, z całą pewnością powinna brać w tym udział konkretna rodzina architektów.
Klementyna miała plan. Ten plan świtała jej w głowie całe życie, od kiedy matka nauczyła ją Znaków. Jej kraj potrzebował największej na świecie katedry. Takiej, która pokaże cały geniusz i kunszt architektoniczny jego rodu. Klementyna zarządzałaby budową, zaprojektowałaby świątynię od podstaw. Wiedział jednak, że to nie może być świątynia na cześć Boga. Intuicja podpowiadała mu, że największa z katedr, musi być poświęcona uniwersalnej idei, która połączy całą ludzkość, ponad podziałami kulturowymi i językowymi.
Katedra miała czcić i wyrażać ideę, jaką był ból.

Gdy młoda Królowa zasiadała na tronie, zrozumiała, że kraj zbyt długo pogrążony był w stagnacji. Sąsiednie krainy powinny nabrać szacunku dla jej państwa, złożyć należny hołd.
Władcy pod wpływem Znaków mogą przejawiać następujące zachowania:
1k20Opis
1 Całkowitą i destrukcyjną nieasertywność wobec wybranej frakcji,
2 Oślą upartość i negowanie wszystkich działań wybranej frakcji nawet wbrew własnym interesom,
3 Zniesienie podatków dla wybranej aktywności,
4 Nałożenie wysokich podatków na wybraną aktywność,
5 Rozpoczęcie konfliktu zbrojnego wobec wybranej frakcji,
6 Rozpoczęcie konfliktu zbrojnego każdemu, komu można go wypowiedzieć. Jednocześnie.
7 Wyniesienie wybranej grupy/frakcji do władzy, nawet wbrew własnym interesom.
8 Prześladowanie wybranej grupy społecznej.
9 Zablokowanie wybranego handlu i rzemiosła.
10 Zablokowanie handlu zewnętrznego.
11 Zarekwirowanie żywności i/lub dóbr obecnych w społeczeństwie.
12 Bezmyślne rozdawnictwo (materialne, polityczne).
13 Sankcje nałożone na wszystkie lub wybrane religie.
14 Podporządkowanie władzy konkretnej religii.
15 Wymyślenie własnej religii.
16 Abdykacja i zrzeczenie się władzy,
17 Eliminacja konkurencji i zacieśnienie władzy do wąskiego kręgu/jednej osoby.
18 Nakaz czystki etnicznej wybranego regionu.
19 ZABIĆ WSZYSTKICH!
20 Wymuszenie wędrówek ludów do ziemi obiecanej. Przecież to miejsce czeka zagłada.
Wojna wybuchła szybko, była bezlitosna i krwawa. Królowa szukała pomocy wszędzie, ale jej sojusznicy odsunęli się od splamionej krwią monarchini. Pogrążona w samotności Królowa wzniosła oczy ku niebu, lecz nie znalazła tam odpowiedzi i ukojenia. Siedząc na swoim tronie doznała objawienia. Każdy żywy człowiek bał się bólu. Ona miała nad nim zawładnąć, lub przynajmniej sprawić, by ten stanął po jej stronie.
Kazała wznieść poświęconą mu świątynię, która miała jej pozwolić zawładnąć ideą czystego cierpienia. Pozbyła się opozycji i niedowiarków z kręgów władzy. Otoczyła się ludźmi, którzy od tej pory zawsze czuwali przy jej tronie. Lud cierpiał trapiony wojną i podatkami. Niemal instynktownie znalazła osobę, która miała stać się architektem Katedry Bólu. Aktualna głowa rodu znamienitych rzemieślników, Klementyna, została delegowana do zadania wykonania świątyni.

Moc Królowej rosła z każdym dniem. Jej samo spojrzenie mogło pogrążyć człowieka w wiecznej agonii. Monarchini kazała przenieść swój tron do ciągle powstającej świątyni, podczas gdy Klementyna, ogarnięta szaleństwem kreacji, bez przeszkód prowadziła badania nad kolejnymi glifami. Uczeni i mędrcy byli zaprzęgnięci niczym psy, do jej obłąkanego powozu wiedzy. By wiązać moc, kobieta nie bała się mordować mieszkańców stolicy by posiąść więcej mocy. Pojmani żołnierze obcych armii byli masowo traceni na ołtarzu katedry bólu.
Aby zapisać Znaki, Architekt może potrzebować:
1k20Opis
1 Krwi 4k8 dzieci (mniej niż 10 lat),
2 Krwi 2k8 dziewic (1k2 by określić płeć, lub mieszane),
3 Czystego złota (wartość wartość 2k100 x 1000 sztuk srebra)
4 Płynu kręgowo-rdzeniowego pobranego od 2k4 uczonych,
5 Krwi z broni 1k4 morderców innych niż Architekt,
6 Nasienia pobranego z przedstawiciela monarszego rodu,
7 Krwi miesięcznej pobranej od przedstawicielki monarszego rodu,
8 Odchodów ssaków większych od domowego kota, karmionych szczątkami świeżo zmarłych ludzi,
9 Uryny wykorzystanej zamiast wina, podczas Eucharystii lub podobnego rytuału (musi w nim brać co najmniej 10 szczerze wierzących wiernych, nieświadomych bluźnierstwa),
10 6k6 kilogramów tworzywa z monet pochodzących z nierządu,
11 Szczątków istoty, która nigdy się nie urodziła,
12 Cierpienia 2k4 setek torturowanych motyli,
13 Ciągłego bełkotu 2k8 szaleńców podczas tworzenia Znaków,
14 Znajowania się pod wpływem działania śmiertelnej trucizny podczas tworzenia znaku.
15 Obecności 2k6 kopulujących par w momencie tworzenia znaku.
16 Korony dowolnego monarchy,
17 5k10+30 stałych zębów należących do żyjących kupców,
18 Popiołu z ciał 2k4 heretyków
19 Malutkiego fragmentu własnego jelita.
20 Kamienia z układu moczowego biskupa lub równorzędnego duchownego.
Władza nad cierpieniem, która posiadała Królowa stała się tak wielka, że jej armie błogosławionych szaleństwem żołnierzy, masakrowały wielokrotnie liczniejsze armie, konające pod karcącym spojrzeniem Królowej. Gdy zasiadała ona na swoim tronie wewnątrz Katedry, jej moc była równa boskiej. Znaki przemawiały przez nią, dając wyraz czystego cierpienia. Jej obecność była niczym krwawa zmarszczka na tkaninie rzeczywistości.

Dopiero bespośredni na świątynię w stolicy prowadzony przez wrogie Królowej armie, położył kres grotesce, jaka tam zapanowała. Żadna liczba żołnierzy nie mogła zdobyć świątyni. Każda grupa przekraczająca jej próg, popadała w jakąś formę obłędu, lub spotykał ją gorszy, absurdalny los.
Przebywanie w otoczeniu Znaków, może spowodować:
1k20Opis
1 Samobójstwa (pojedyncze, lub zbiorowe),
2 Trwałe szaleństwo,
3 Utratę pamięci długotrwałej,
4 Utratę pamięci krótkotrwałej,
5 Utratę zdolności wykonywania precyzyjnych ruchów
6 Spontaniczną, niekontrolowaną potrzebę zaspokojenia popędu seksualnego bez względu na normy społeczne i osobiste zahamowania,
7 Potrzebę wykonania zadania w nieistniejącym miejscu, występując przeciw nieistniejącemu przeciwnikowi,
8 Konieczność poruszania się wyłącznie biegiem (nigdy wolniej),
9 Konieczność wymawiania wyłącznie parzystej/nieparzystej liczby wyrazów w zdaniu,
10 Niemożność wypowiadania słów kończących się na literę "K" (inaczej 1k4 obrażeń psychicznych),
11 Paraliż dominującej ręki/rąk w pierwszy dzień tygodnia,
12 Potrzebę zabicia najbliższej osoby,
13 Niekontrolowaną potrzebę aktywności artystycznej,
14 Prowadzący do śmierci lęk przed płynami,
15 Potrzebę odcięcia losowej części ciała/organu/kończyny.
16 Absolutny wstręt,nienawiść i potrzeba zniszczenia posiadanych (noszonych, nie posiadanych formalnie, np. nieruchomości) w danym momencie przedmiotów. Wszystkich.
17 Nieujarzmioną potrzebę zjedzenia pierwszego zauważonego przedmiotu (1k2: 1 - bez względu na zdrowie, 2 - w przemyślany sposób (np. po przetopieniu broni)).
18 Dożywotni szczękościsk,
19 Utratę możliwości wykonywania skrętu/obrotu w prawą stronę.
20 Absolutny altruizm i niezdolność do stawiania własnych interesów ponad potrzebami innych
Katedrę zniszczono przy pomocy maszyn oblężniczych. Atak trwał nieprzerwanie przez kilka dni, aż kamienie świątyni obróciły się w pył.
Stolica nigdy nie odzyskała dawnej świetności. Dzisiaj jest niewielką mieściną zamieszkaną przez przestępców, wygnańców i obłąkanych. Mieszkańcy nie pamiętają, lub nie chcą pamiętać o historii, która miała tu miejsce. Jeżeli ktoś w mieście o niej słyszał, nie potrafiłby odpowiedzieć, czy miała ona miejsce rok, sto, czy tysiąc lat temu o ile naprawdę się wydarzyła. Obłęd stał się tutaj czymś tak powszechnym, jak widok żebraka na ulicy.
Co się stało z Klementyną i jej rodem? Nikt tego nie wie, być może sama Klementyna zatraciła siebie, zapisując słowa bogów i demonów na fundamentach swojego miasta. Jej ród nie był jednak jedyną grupą, która znała Znaki. Istnieją inni architekci, niektórzy w pełni poczytalni, inni beznadziejnie szaleni. Niektórym z nich udaje się dowiedzieć, o Katedrze. Część z nich wyrusza samodzielnie na poszukiwania, inni wysyłają najemne grupy, by zdobywali dla nich wiedzę.
Jeszcze kolejni nie wahają się okradać innych Architektów z ich dorobku, uciekając się do wszelkich dostępnych metod.
Rozwijając wiedzę, Architekci używają niżej wymienionych metod:
1k10Opis
1 podpalenia,
2 wzniecanie zarazy,
3 szantaż,
4 własnoręczne zabójstwo,
5 wynajęcie zabójcy,
6 oszczerstwa,
7 fałszerstwa ksiąg wieczystych,
8 łapówkarstwo,
9 wynajmowanie zbrojnych grup w celu zdobycia wiedzy,
10 wykup własności
Nikt nie wie, jaka historia jest zapisana w Znakach. Czy są one głosem Absolutu czy bluźnierstwem demonów? Być może kiedyś znajdzie się badacz o sile woli, twardszej niż diament, i umyśle na tyle bystrym, że zrozumie istotę Znaków.
O ile  istnieje coś, co można w nich zrozumieć.

środa, 17 sierpnia 2016

Jak umrzeć?





Zaplanowana, dramatyczna śmierć bohatera to jazda samochodem w kasku motocyklowym z założoną pieluchą. Śmierć w RPG powinna być bezlitosna i brutalna. Śmierć to część historii postaci. Jest tym ciekawsza im bardziej zaskakująca i niekontrolowana. Nawet mistrz gry może być zaskoczony zgonem postaci, jeżeli rozgrywka jest dobrze przygotowana i uczciwie prowadzona.

Umieranie przychodzi z wiekiem


Były czasy, gdy wierzyłem, że naciąganie reguł gry, by ratować bohaterów przez "bezsensowną" śmiercią ma sens. Gdy jednak pozwoliłem, na "przypadkowe" i "głupie" umieranie, okazało się, że wcale nie niszczy ono rozgrywki. Wręcz przeciwnie. Historia drużyny, kampania stawała się w ten sposób lepsza. Kolejni bohaterowie wspominali swoich poprzedników oraz ich czyny, zaś gracze (w tym ja, gdyż czasem gram, a czasem prowadzę) czuli, że ich decyzje mogą skutkować sukcesem, lub zgonem bohatera.

Jeżeli ktoś nie przywiązuje się do prowadzonych bohaterów (np. ja), wówczas bezwzględna mechanika pozwala na dodanie dozy fabularnej nieprzewidywalności. Jako gracz, możesz w każdym momencie być zmuszonym do tworzenia nowego bohatera. Jako MG, uczysz tworzyć się nieliniowe przygody, których los nie jest oparty na konkretnych postaciach w rękach graczy.

Umrzeć i żyć dalej

Z perspektywy gracza (Bywam graczem!) śmierć pozostawia pustkę w głowie. Bohater umarł, a kampania trwa. Były jakieś plany, relacje z NPC-ami. Co teraz?

Teraz jest moment, by przypomnieć sobie, że RPG to nie cRPG, a tym bardziej nie literatura. Nikt nie jest głównym bohaterem historii. Jeżeli postać umarła i fabuła staje w miejscu, to znaczy, że ktoś coś spieprzył i prawdopodobnie jest to prowadzący. Mistrz gry przeszedł grę komputerową, filmów się naoglądał. Może nawet książkę przeczytał. I uwierzył, że wprowadzi podobną strukturę w swojej kampanii. Niestety. Okazało się, że w filmach i literaturze bohaterowie nie umierają po nieudanym teście Zręczności i upadku z 15-metrowego muru. A już nie w środku drugiego rozdziału i to na trzeciej stronie. Tak umierają bohaterowie tła!


Otóż to.

W RPG każdy bohater, jest tak naprawdę bohaterem tła. Niektóre podręczniki próbują nas okłamać, ale nie wierzcie im!. Wydrzyjcie strony pełne kłamstw z podręczników. Przekłamanie wynika z faktu mylenia gier fabularnych z innymi formami przekazu artystycznego. Większość mainstreamowych fabularnych wytworów kultury, ma przemyślany scenariusz. Scenariusz filmu jest jednak czymś innym, niż scenariusz przygody RPG.

Scenariusz przygody opisuje środowisko, świat, a nie przebieg wydarzeń, które będą miały miejsce na sesji. Rozgrywka nie powinna się wysypywać, jeżeli nagle umarła połowa drużyny, a ktoś inny nie mógł przyjść na sesję, bo goni deadline w pracy.

RPG to przede wszystkim gra. Właściwie prowadzona pozwala na płynne dołączanie do rozgrywki nowych bohaterów i usuwanie dotychczasowych. Jeżeli fabuła jest właściwa pod względem eRPeGowym, każdy powinien być w stanie wymienić postać na nową praktycznie w dowolnym momencie i nie powinno to hamować rozwoju przygody.

sobota, 13 sierpnia 2016

Graj dla siebie... i dla Szatana!


Współczesna kultura popularna jest szyta pod wymyślonego Odbiorcę. Odbiorca jest bytem składającym się z nastolatka(ów), oraz jego/ich opiekunów prawnych. Odbiorca jest gotowy do konsumpcji treści o ratingu PG-13.

Odbiorca konsumuje Produkt. Produkt nawiązuje do podobnych sobie tworów, rozwija elementy z poprzednich iteracji danej linii wydawniczej i buduje podstawę dla następnych części.

Gwiezdne Wojny, X-Meny, większość dużych filmów opartych na superhero-comics, Avengers i wszystkie produkcje wpierające.

Nie lubię ich, a naprawdę bym chciał. Próbowałem się przekonać, szukać zalet. Nie udało się. Magia nie działa.

Mój ulubiony reżyser, Nicolas W. Refn powiedział, że kręci takie sceny, które sam chciałby zobaczyć. Określił się mianem "pornografa". Kręci dla własnej radochy to, co chce oglądać.

Jaki to ma związek z grami fabularnymi?

Mimo upływu lat, ciągle mamy do czynienia z historiami typu "biegali, bili, strzelali". Biegali i bili po zamczysku. Biegali i strzelali po kosmosach. Linie fabularne nawiązują do klasycznych (czytaj: starych)  produktów. Wizards of the Coast outsource'uje produkcję wszystkich przygód przycinając koszty. Wynikiem takiej polityki są niespójne produkty, bez wyraźnej myśli przewodniej. Mamy w nim kilka dobrych pomysłów, które można zawrzeć na 50 stronach i kolejne 200 stron zapychacza, którego można użyć w roli papieru toaletowego.

Wilecy wydawcy sami skazują się na bycie dziwką rynku. Chcą zarobić hajs po niewielkich kosztach. Nie zastanawiają się nad tym co jest zajebiste. Myślą nad tym, co uda się sprzedać jak najszerszej rzeczy klientów. Taką mają pracę. Może powinni zająć się czymś ciekawszym?

FFG już dziesięciolecia prowadzi recykling mechaniki Warhammera, a Wizards of the Coast już piąty raz wskrzesiło swojego trupa. I wiecie co? Nie mam pretensji. Lubię mechaniki z rycyklingu.

Nie lubię jednak reanimowanych pomysłów na przygody. Nie jestem nerdem, który onanizuje się do swojej ulubionej lini wydawniczej. Nie potrzebuję kolejnej części Gwiezdnych Wojen, a tym bardziej nie chcę stworzyć własnej grając w grę fabularną. Gdzieś mam powroty do Świątyni Złych Żywiołów i zabijanie Draculi (czasem zwanego Strahdem) po raz kolejny.

Ktoś mógłby powiedzieć, że przecież wszystko już było.

Wiecie czego nie było?


  • Nie czytałem nigdy przygody, w której złoczyńca kierowałby mechem, którego lasery zamieniają ludzi w mordercze motyle-piranie.
  • Nie czytałem przygody w której twoja szczoteczka do zębów namawia cię do zabicia swojej rodziny.
  • Nie czytałem przygody, w której bohaterowie przemierzają wszechświat na tęczowym moście, dosiadając jednorożców.
  • Nie czytałem przygody w której Szatan opętuje bohaterów i zmusza ich, by tańczyli do śmierci na parkiecie, wsłuchując się w brzmienie muzyki disco.


Potrzebuję takich pomysłów. Sam staram się działać po swojemu. Ale chcę też poznawać twórczość innych osób. Chcę poznawać popieprzone idee, na które sam nigdy bym nie wpadł. Nie jest mi do niczego potrzebny kolejny wampiryczny troll mocnobijący. Potrzebny mi jest wredny troll, który pisze prowokacyjne listy do miejscowej gazety korzystając z maszyny do pisania, która powoduje zauroczenie dziennikarzy.

Gdzie znaleźć takie pomysły? Głównie w blogosferze. Szukam tego, co tworzą osoby nieliczące na zysk. W dziełach takich autorów można znaleźć prawdziwe perły. Oni tworzą to co sami lubią. I jeśli mają szczęście: spotykają odbiorców, którzy potrafią to docenić.

Wielu graczy i MG boi się wyjść poza schematy. Boją się, że bez mechaniki wspierającej "dziwne pomysły", nie uda im się poprowadzić czegoś całkowicie szalonego.

Nie należy bać się szaleństwa. Wystarczy wziąć dowolną gównianą mechanikę (np. moje ulubione retroklony D&D, albo Warhammera) i rzucić na sesji cycatego diabła, który będzie przywódcą szajki kosmitów piorących mózgi bogobojnym wieśniakom. Nawracającym ich na stronę ciemności i Black Metalu. Rzeźnia przy brzmieniu gitarowych riffów i karabinów plazmowych. Pachnie jak zwycięstwo.

Bądźcie sobą. Grajcie po swojemu. Róbcie to, aż ktoś się obrazi lub powie, że powinno grać się inaczej. Gdy to nastąpi, wiecie, że jesteście na dobrej drodze.

Pozdrawiam!

wtorek, 9 sierpnia 2016

Dlaczego?

RPG potrzebuje odważnych i szalonych pomysłów. Niektórzy lubią nowe gry i zasady. Mnie jarają fabularne idee. Im dziwniejsze, tym lepsze.

Postaram dać się z siebie wszystko, żeby opisując tutaj swoje pomysły sam siebie nie wkurwić. Brakiem oryginalności. Odtwórczością. Nudą.

Chcę wrzucać tutaj przemyślenia na temat gier fabularnych.

Dlaczego?
Żeby się wyrazić w temacie swojego ulubionego hobby.
---
Cześć.

Jestem Tomek.